خبرگزاری‌های ایران خبر تولید نمی‌کنند
خبرنگاری جزء مشاغل سخت و زیان‌آ‌ور طبقه‌بندی شده و در اکثر کشور‌ها خبرنگاران از امتیازهای ویژه برای این طبقه‌بندی برخوردارند.
«تولیدخبر» کار طاقت‌فرسایی است و گاهی حتی نیاز به خطرکردن، شجاعت، و ورزیدگی خاصی دارد.
بعضی از خبرنگاران به ترفندهای خاص و خطرناک و با حضور مستقیم در محل خبر و مشاهده عینی سوژه، تولید خبر می‌کنند. این محل خبر ممکن است میدان جنگی سخت، محل درگیری چند مست لایعقل، محل درگیری خیابانی پلیس و تظاهرات کنندگان معترض و مواردی مشابه باشد که ناگفته پیداست در چنین فضاهایی خطر خبر نمی‌کند و محتمل است ناغافل برسد و خبرنگار خود سوژه خبر بعدی باشد که موضوع آن «مرگ» است.
خطرکردن و به استقبال مرگ رفتن، شهامت ویژه‌ای طلب می‌کند که این شهامت، از ایمان به کار خبرنگاری و ایمان به این‌که این کار ارزش خطرکردن دارد، آغاز می‌شود. ناگفته پیداست که چنین فضایی با پشت میز نشستن و کپی‌کردن خبر از منبعی و انتشار آن با دخل و تصرفی اندک و یا حتی بدون کم‌ترین دخل و تصرف، جور در نمی‌آید.
اما چرا این نقیصه گریبان‌گیر خبرگزاری‌های کشور شده‌است؟
بدون کم‌ترین تردید به سیاست‌گذاری کلان مدیران این خبرگزاری‌ها در عزل و نصب و استخدام کارمندان بر‌می‌گردد.
در اکثر این خبرگزاری‌ها تخصص و شجاعت ویژه داشتن و آشنایی با چم و خم‌های این حرفه و تحصیلات هم‌سو با آن در درجه اول اهمیت نیست. اصلی‌ترین شرط برای هم‌کاری و پذیرش و استخدام شروط عمومی تعریف‌شده‌ای است که کم‌ترین مناسبتی با تخصص ندارد.
از طرف دیگر مدیران این خبرگزاری‌ها خود نیز به ارزش و اهمیت والای کار تولید خبر و نقشی که رسانه پویا و فعال در پروسه توسعه متوازن یک کشور می‌تواند بازی کند، واقف نیستند و بیش‌تر به کارکردهای سطحی با بازده کوتاه‌مدت، آن‌هم برای منافع طیفی خاص توجه دارند.
البته ناگفته پیداست که اکثرا هم کارگزار این طیف خاص هستند و در صورت عدم توجه به نظرات آن‌ها باید عطای کار را به لقایش ببخشند.
دست آخر این‌که همه ارکان یک خبرگزاری باید به پروسه تولید خبر و کار خبرگزاری پیش از اندشیدن به یک شغل، به عنوان یک خدمت نگاه کنند. که نمی‌کنند.
