آیین اعدام، آیینه خشونت
هنوز جامعه از روح لطیف عفو و گذشت «آمنه بهرامی» که نابودکننده زیبایی و بینایی خود را در آخرین لحظات بخشید و دنیا را به تحسین و تمجید مهربانی خود واداشت، سرشار است و سرشار خواهد‌بود. جامعه هیچ‌گاه نگاه مهربان چشم‌هایی که مهربانی را به دنیا نشان داد فراموش نخواهد کرد. هنوز جامعه با همه نگاه‌ها و اشاره‌ها و قلم‌ها و بیان‌ها اعلام می‌کند، که سخت محتاج چنین مهربانی‌ها و معرفت‌هاست.
شاید ۳۰، ۲۰، یا ۱۰ سال پیش، «یعقوبعلی جعفری» جوانی که ۶ آبان‌ماه ۸۸ در میدان کاج سعادت‌آباد تهران، «یزدان» را به ضرب چاقو کشت، و ۶۹ روز بعد به‌همین دلیل به‌قصاص محکوم و در ملاء‌عام اعدام شد، روزگاری از روی کنجکاوی و ناخواسته به تماشای «آیین اعدام» انسانی در خیابانی دیگر رفته‌بود و تا چند روز بعد از آن، از به‌یادآوردن صحنه‌های اعدام و جان‌کندن یک انسان کابوس می‌دید و حال خوبی هم نداشت.
بار دوم که برای تماشا می‌رفت، اگرچه دو گام به پیش و یک گام به پس بر‌می‌داشت، اما بعد از آن دیگر نه کابوس دید و نه یادآوری صحنه اعدام و جان‌کندن برایش رقت‌آور بود. با این‌همه اصلا گمان نمی‌کرد روزگاری انسان‌هایی برای تماشای «آیین اعدام» او خود را با زحمت به خیابان بکشند.
«امیرقرایی» سال‌ها پیش، در کودکی شاید بار‌ها و بار‌ها به تماشای مراسم و آیین معرکه‌گیران که با دندان خودرویی را می‌کشند و به‌قوت بازو زنجیر‌های قوی پاره می‌کنند و ... رفته، و شاید آرزو نموده‌بود که ای کاش جای آنان بود و زور آن‌ها را داشت. آرزویی که زمانی اندک، بر‌آورده شد. او حالا قهرمان قهرمانان بود و‌ای بسا کارهایی می‌کرد شگفت‌تر از معرکه‌گیران، اما اصلا باور نمی‌کرد اسیر معرکه‌ای شود که سرانجام آن سرگردانی باشد و به‌جای بازوبند پهلوانی داغ بزرگ قتل بر پیشانی داشته باشد و متواری باشد و در‌به‌در به دنبال عفو اولیاءدم و یا به انتظار «آیین اعدام»، و هروز روزی هزار بار با کابوس اعدام از خواب بیدار شود و دوباره سر بر بالین خواب بگذارد.
شاید پانزدهم دی‌ماه سال گذشته «علی‌رضا ملا‌سلطانی» که در تاریخ بیست‌و‌ششم تیرماه گذشته در خیابان پونه گلشهر «روح‌الله داداشی» را به ضرب چاقوی خود کشت، یکی از همان جوانانی بوده‌است که با علاقه و زحمت بسیار صبح زود خود را به چهارراه قدس رسانده بود تا «آیین اعدام» «یعقوب» را به‌خوبی از نزدیک ببیند، اما لحظه‌ای و ذره‌ای به مغزش خطور نمی‌کرد که روزی و روزگاری جوانانی هم‌سن خودش، کم‌تر یا بیش‌تر با همان علاقه یا کم‌تر و بیش‌تر برای «تماشای خوب» «آیین اعدام» او خود را به‌زحمت اندازند. (+)
شاید ... .
و هنوز جامعه با همه نگاه‌ها و اشاره‌ها و قلم‌ها و بیان‌ها اعلام می‌کند، که سخت محتاج مهربانی‌ها و معرفت‌هاست. محتاج پهلوان‌هاست محتاج «آمنه»هاست.
.....
و ما هم‌چنان
دوره می‌کنیم
شب را و روز را
هنوز را
(شاملو)
این نوشته در خودنویس اینجا
