آن کودک «نان» ندارد

«روز اقدام وبلاگی» یکی از مناسبت‌های اینترنتی است که هر ساله در ۱۵اکتبر با موضوع خاصی برگزار می‌شود.

موضوع این اقدام در سال ۲۰۰۷ محیط‌زیست، در ۲۰۰۸ فقر، در ۲۰۰۹ تغییرات آب‌وهوایی، و در ۲۰۱۰آب بود و موضوع امسال آن به «غذا» اختصاص یافته‌است.

این اقدام، وبلاگ‌نویسان جهان را حول یک مسئله متحد می‌کند، آن مسئله را به بحث جهانی می‌گذارد و باعث می‌شود اقدام‌های جمعی بعدی برای چاره‌سازی آن مسئله شکل بگیرد.
یادداشت سال گذشته من با عنوان «آب را گل نکنیم» را این‌جا بخوانید.

نوزاد بلافاصله پس از تولد، با صدای نعره سنگینی که البنه برای پدر و مادرش دل‌نشین و خوش‌حال‌کننده می‌باشد، ضمن ابراز وجود، اعلام گرسنگی هم می‌کند و اولین چیزی که به او آرامش می‌دهد، و صدای نعره و اعتراض او را بند می‌‌آورد، شیر و پستان مادر است.
یک نیروی ماورایی ساعاتی قبل از تولد، پستان‌های مادر را برای تامین غذای کودک بارور نموده‌است. و الا تولد و مرگ کودک بلافاصله و هم‌راه با هم بود.

کره زمین همیشه تا امروز، امکانات کافی برای تامین غذای کامل تمام ساکنان خود را دارا بوده‌است. نه‌تنها امکانات تامین غذای کامل تمام ساکنان که امکانات بسیار و چندین‌هزار برابر بیش‌تر آن را. اما هم‌واره انسان‌های بسیار زیادی در اثر قحطی و گرسنگی مستقیم، یا بر اثر درگیری برای تصاحب غذای بیش‌تر با هم‌نوع، جان خود را از دست داده‌اند و این تراژدی غم‌ناک همه دوران‌های تاریخ بشر بوده و هست. گرسنگی و قحطی و جنگ و مرگ، و زمینی که همیشه پستان‌هایش برای فرزندان بشر پر شیر و بارور بوده‌است.

همین الان در شرایطی که ما سفره را گشوده و به‌آسانی غذای لذیذ خود را نوش‌جان می‌‌کنیم، در برخی از نقاط دنیا، مردم گرفتار گرسنگی و قحطی بوده، و هر روز مردگان خود را در اثر گرسنگی به خاک می‌سپارند، در حالی که نوبت خاک‌سپاری خود را انتظار می‌کشند. در‌‌ همان حال در قسمتی دیگر از نقاط دنیا، و در بعضی از خانه‌ها، پس‌مانده غذای سفره‌هایی که می‌تواند شکم چندین برابر این گرسنگان را سیر نماید، به‌آسانی به سطل‌های زباله سرازیر می‌شود.

«روز اقدام وبلاگی» تلاش می‌کند، یادآور این نکته باشد که: حق حیات و سهم نان هر انسان، سال‌ها قبل از تولد او در بدن زمین قرار داده شده‌است. سهم انسان‌ها از حیات زندگی است. نه گرسنگی و جنگ و مرگ!