مناظره

زبان مور به آصف دراز گشت و ...
نقل است که سقراط به لحاظ چهره آدم زشتی بوده است. لب‌های کلفت، گونه‌های برآمده، چشم‌های گود‌افتاده و ... .
 روزی سوفسطاییان یونان هم‌قسم می‌شوند بهانه به دست سقراط ندهند بلکه از این راه برای یک‌بار به‌زعم خود در برابر او پیروز شوند. و تصمیم می‌گیرند که در مواجهه با سقراط سکوت پیشه کنند. از آن‌رو که این حکیم بزرگ سوژه بحث‌های خود را از گفت‌وگو و حرف‌های طرف مقابل خود می‌گرفته است.

سقراط وارد، و وقتی متوجه ترفند سکوت می‌شود، به یک‌باره ادعا می‌کند: من زیبا‌ترین آدم یونان هستم. خنده همگی همراه با عصبانیت از این ادعا و تلاش برای رد این ادعا نقشه سکوت را نقش بر آب می‌کند.

 حاصل مباحث آن‌روز سقراط و طرف مقابل یکی از مهم‌ترین مباحت فلسفی «زیبایی‌شناسی هنر»، را پایه‌گذاری و تعریف نمود.

مناظره دی‌شب دکتر «محمود احمدی‌نژاد» رییس‌جمهور فعلی ایران با مهندس «میرحسین موسوی» از جهات عدیده‌ای با مناظره سقراط شباهت داشت.

اگرچه آقای دکتر «احمدی‌نژاد» را با سقراط حکیم مقایسه‌کردن، خطای بزرگ و جفای به حکمت و اخلاق است، اما از آ‌ن‌جا که در مناظره شب گذشته آقای «احمدی‌نژاد» شروع‌کننده بود و سعی نمود با ترفندهای غیراخلاقی: دروغ، تهمت، بزرگ‌نمایی، مغلطه، سیاه‌نمایی، آبروریزی، و ... بزرگ‌مرد سال‌های «سکوت» را به واکنش مشابه وادار و نهایتا بهره‌برداری سوء نماید، جایگاه سقراط در شروع بحث به او تعلق می‌گیرد، اما با این تفاوت اساسی که سقراط به تمام اصول اخلاقی در مناظره و مباحثه و زندگی پای‌بند بود و آقای «احمدی‌نژاد» به هیچ چیز در هیچ جایی پای‌بند نیست.

مناظره دی‌شب مناظره بین «اخلاق» و بی‌شرفی بود و نیک پیداست سکوت شایسته و تامل‌برانگیز مهندس موسوی در برابر تمام اتهامات ضد و نقیض آقای احمدی‌نژاد برد بیش از پیش اخلاق و سقوط و باخت همیشگی بی‌شرفی بود که آمده بود آخرین تیرهای ترکش خود را‌‌ رها کند که: الغریق یتشبث به‌کل حشیش.

مناظره دی‌شب بدون‌شک پایه‌گذار یک مبحث زیبا‌شناختی جدید در سیاست، اخلاق، فرهنگ و تمدن خواهد بود و تاریخ نام «میرحسین موسوی» را به‌عنوان سقراط دیگری در هنر و زیبایی‌شناسی ثبت خواهد نمود.

آقای احمدی‌نژاد! بانو «رهنورد» از پیش‌کسوتان عرصه علم، سیاست، اخلاق، هنر و مبارزه در این کشور است. به کاهدان زدید! یاحق

حکایت همچنان باقی است

گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند /................
نزدیک به ۲۵۰۰ سال پیش «سقراط» به علت کشف و اقرار به «حقیقت» و حقیقت‌جویی و حقیقت‌پرستی، ‌مجبور به نوشیدن جامی شد که تلخی آن تا به امروز در ذائقه حقیقت مانده است.
به‌راستی آیا آنان‌که به آسانی «شوکران» را تهیه کردند، و آنان‌که به آسانی جام آوردند و در جام ریختند، و آنان‌که جام را به دست «سقراط» دادند، و آنان‌که دستور دادند و مجبور کردند بنوشد، وآنان‌که تماشا کردند نوشیدن «شوکران» را به آسانی، و خیلی‌های دیگر که به آسانی در افسانه «حقیقت» و «شوکران» حضور داشتند، آیا نمی‌توانستند به‌‌ همان آسانی که «سقراط» به «حقیقت» نگاه می‌کند، نگاه کنند؟ یا این‌که بوده‌اند فقط و فقط برای کشف «شوکران»؟ (۱)

تاریخ لابه‌لای هر یک از برگ‌های خود رنگی به رنگ «شفق» دارد. «مشقی» به بلندای «عشق» و «حقیقتی» به عظمت «شوکران».

تاریخ یک روز «هابیل» دارد. یک روز «سقراط» یک روز «عین‌القضات».

دیرو‌ز («بابی ساندز» را خودکشی کردند) (۲)
امروز احتمالا «عماالدین باقی» زندان نیست.
فردا: حکایت همچنان باقی است.

پانوشت:
۱-نگاه کنید به «کاشفان فروتن شوکران» ترجمه زنده‌یاد احمد شاملو
۲-نگاه کنید به «با آفتاب صمیمی» مجموعه «از آسمان سبز» زنده‌یاد سلمان هراتی