آب را گل نکنیم
جمعه, ۲۳ مهر ۱۳۸۹، ۰۴:۲۷ ب.ظ
بیست‌وسوم مهرماه، پانزدهم اکتبر روز«Blog Action Day» روزی‌است که بلاگرهای سراسر دنیا برای پست‌کردن مطلبی واحد با هم متحد می‌شوند.
هدف این حرکت دسته‌جمعی، افزایش اطلاع‌رسانی و هش‌دار نسب به خطرهایی است که در حال حاضر مردم مختلف جهان را تهدید می‌کند، و خطرهایی که امروزه موجود نیست، اما بی‌توجهی به بعضی از تغییرات غیرعلمی و فاقد کارشناسی لازم اکوسیستم طبیعی، می‌تواند زمینه‌ساز خطرات بالقوه‌ای باشد که در آینده خطر خواهد بود و باید از حالا زنگ خطر برای آن به صدا درآید.
این زنگ خطر برای هُش‌یاری همه جامعه خصوصا مسؤلین نسبت به خطرهایی که محیط زیست را تهدید می‌نماید، به صدا در می‌آید.
امسال موضوع «آب آشامیدنی» توسط کاربران سایت Change.org انتخاب شده‌بود.
«آب» مایه حیات و فراوان‌ترین ماده‌ی مرکب بر روی سطح کره زمین و بستر اولیه حیات به شکلی که امروزه می‌شناسیم.
بیش از ۷۵٪ جرم یک انسان از آب تشکیل شده‌است و نیز بیش از ۷۰٪ سطح کره زمین را آب پوشانده‌است. (نزدیک به ۳۶۰ میلیون از ۵۱۰ میلیون کیلومتر مربع) با وجود این حجم عظیم آب تنها دو درصد از آب‌های کره زمین شیرین و قابل شرب است و باقی آن به‌علت محلول‌بودن انواع نمک‌ها خصوصا نمک طعام غیر قابل استفاده‌است.
از همین دو درصد آب شیرین بیش از ۹۰ درصد به صورت منجمد در دو قطب زمین و دور از دسترس بشر واقع شده‌است.
«آب» در تمام ادبیات دنیا جای‌گاه برجسته و ارزند‌ه‌ای دارد و نماد و سمبل پاکی، روشنی و زندگی است.
در تمام ادیان جهان نیز «آب» همین نقش و جای‌گاه برجسته را دارا می‌باشد.
علاوه بر آن در عالم واقع نیز نمی‌توان لحظه‌ای زندگی را بدون «آب» تصور نمود.
زنجیره‌ای که حیات و زندگی تمام موجودات زنده را در خشکی، دریا و هوا به هم وصل می‌کند.
http://ylym.files.wordpress.com/۲۰۰۸/۰۶/thirsty-turkmen.jpg
من این‌جا در حاشیه رشته‌کوه‌های زیبای «کرکس» و حاشیه کویر مرکزی ایران، بر ویرانه‌های تپه‌های باستانی و کهن «سیلک» در شهر کویری «کاشان» زندگی می‌کنم.
شهری که «آب» آشامیدنی‌اش سال‌های سال است که دیگر به سختی از مردم آفتاب‌خورده و گرمازده آن رفع عطش می‌کند، و نمک و املاح مزاحم موجود در آن بهانه و اسباب بیمارهای ریز و درشت و فراوانی بوده و هست. در عین حال اما همین بهانه‌ها طی سال‌های اخیر به‌ترین دست‌آویز برای وعده‌های توخالی و بی‌وفا‌مانده اهالی سیاست برای رفع این مشکل و نردبان صعودشان به جای‌گاه قدرت نیز بوده‌است.
سالیان سال است که مبالغ هنگفتی هزینه گزارش و خبررسانی و نهایتا تبلیغ به مردم کویری این شهر می‌شود تا اعلام شود که طرح انتقال آب شرب گوارا و فاقداملاح مزاحم از مثلا «زاینده‌رود» و ارتفاعات «بختیاری» به‌زودی اجرا خواهد شد.
اگرچه طی پنج سال اخیر این طرح افتتاح شده و مردم حالا موقتا مزه آب شیرین‌تری نسبت به گذشته را احساس می‌کنند، اما هنوز «صدای پای آب» به گوش اهالی نرسیده، مردم در کنار گوش خود ناله‌های روبه‌موت «زاینده‌رود» را هر روز بیش‌تر از دیروز می‌شنوند، و در همین حال خبر مرگ ناگهانی و غیرطبیعی دریاچه «ارومیه» به دلیل همین دخالت‌های ناشیانه و غیرعلمی در اکوسیستم نیز در رسانه‌ها منعکس می‌شود
در چنین شرایطی آیا نمی‌توان پرسید؛ راه‌های به‌تر، کم‌هزینه‌تر، علمی‌تر و کم خطر‌تری برای رفع این مشکل و مشکلات مشابه موجود نبوده و نیست؟
باید به قول «سهراب سپهری» یکی از شاعرانی که بیش‌ترین مهربانی با طبیعت را داشته است؛ به خودمان، به مسؤلین، به کارشناسان و به همه جامعه توصیه کنیم که:
«آب را گل نکنیم»
هدف این حرکت دسته‌جمعی، افزایش اطلاع‌رسانی و هش‌دار نسب به خطرهایی است که در حال حاضر مردم مختلف جهان را تهدید می‌کند، و خطرهایی که امروزه موجود نیست، اما بی‌توجهی به بعضی از تغییرات غیرعلمی و فاقد کارشناسی لازم اکوسیستم طبیعی، می‌تواند زمینه‌ساز خطرات بالقوه‌ای باشد که در آینده خطر خواهد بود و باید از حالا زنگ خطر برای آن به صدا درآید.
این زنگ خطر برای هُش‌یاری همه جامعه خصوصا مسؤلین نسبت به خطرهایی که محیط زیست را تهدید می‌نماید، به صدا در می‌آید.
«آب» مایه حیات و فراوان‌ترین ماده‌ی مرکب بر روی سطح کره زمین و بستر اولیه حیات به شکلی که امروزه می‌شناسیم.
بیش از ۷۵٪ جرم یک انسان از آب تشکیل شده‌است و نیز بیش از ۷۰٪ سطح کره زمین را آب پوشانده‌است. (نزدیک به ۳۶۰ میلیون از ۵۱۰ میلیون کیلومتر مربع) با وجود این حجم عظیم آب تنها دو درصد از آب‌های کره زمین شیرین و قابل شرب است و باقی آن به‌علت محلول‌بودن انواع نمک‌ها خصوصا نمک طعام غیر قابل استفاده‌است.
از همین دو درصد آب شیرین بیش از ۹۰ درصد به صورت منجمد در دو قطب زمین و دور از دسترس بشر واقع شده‌است.
«آب» در تمام ادبیات دنیا جای‌گاه برجسته و ارزند‌ه‌ای دارد و نماد و سمبل پاکی، روشنی و زندگی است.
در تمام ادیان جهان نیز «آب» همین نقش و جای‌گاه برجسته را دارا می‌باشد.
علاوه بر آن در عالم واقع نیز نمی‌توان لحظه‌ای زندگی را بدون «آب» تصور نمود.
زنجیره‌ای که حیات و زندگی تمام موجودات زنده را در خشکی، دریا و هوا به هم وصل می‌کند.
http://ylym.files.wordpress.com/۲۰۰۸/۰۶/thirsty-turkmen.jpg
من این‌جا در حاشیه رشته‌کوه‌های زیبای «کرکس» و حاشیه کویر مرکزی ایران، بر ویرانه‌های تپه‌های باستانی و کهن «سیلک» در شهر کویری «کاشان» زندگی می‌کنم.
شهری که «آب» آشامیدنی‌اش سال‌های سال است که دیگر به سختی از مردم آفتاب‌خورده و گرمازده آن رفع عطش می‌کند، و نمک و املاح مزاحم موجود در آن بهانه و اسباب بیمارهای ریز و درشت و فراوانی بوده و هست. در عین حال اما همین بهانه‌ها طی سال‌های اخیر به‌ترین دست‌آویز برای وعده‌های توخالی و بی‌وفا‌مانده اهالی سیاست برای رفع این مشکل و نردبان صعودشان به جای‌گاه قدرت نیز بوده‌است.
سالیان سال است که مبالغ هنگفتی هزینه گزارش و خبررسانی و نهایتا تبلیغ به مردم کویری این شهر می‌شود تا اعلام شود که طرح انتقال آب شرب گوارا و فاقداملاح مزاحم از مثلا «زاینده‌رود» و ارتفاعات «بختیاری» به‌زودی اجرا خواهد شد.
اگرچه طی پنج سال اخیر این طرح افتتاح شده و مردم حالا موقتا مزه آب شیرین‌تری نسبت به گذشته را احساس می‌کنند، اما هنوز «صدای پای آب» به گوش اهالی نرسیده، مردم در کنار گوش خود ناله‌های روبه‌موت «زاینده‌رود» را هر روز بیش‌تر از دیروز می‌شنوند، و در همین حال خبر مرگ ناگهانی و غیرطبیعی دریاچه «ارومیه» به دلیل همین دخالت‌های ناشیانه و غیرعلمی در اکوسیستم نیز در رسانه‌ها منعکس می‌شود
در چنین شرایطی آیا نمی‌توان پرسید؛ راه‌های به‌تر، کم‌هزینه‌تر، علمی‌تر و کم خطر‌تری برای رفع این مشکل و مشکلات مشابه موجود نبوده و نیست؟
باید به قول «سهراب سپهری» یکی از شاعرانی که بیش‌ترین مهربانی با طبیعت را داشته است؛ به خودمان، به مسؤلین، به کارشناسان و به همه جامعه توصیه کنیم که:
«آب را گل نکنیم»
