احزابی که با موج می‌آیند و با باد می‌روند

تنها یک روز مانده به افتتاح اجلاسیه اخیر «حبرگان‌رهبری» یکی از اعضای شورای مرکزی حزب «اعتدال و توسعه» نزدیک به «هاشمی» با اعلام این‌که «مهدوی‌کنی» یک چهره فراجناحی و مقبول همه جناح‌ها است، پیش‌بینی نمود که «هاشمی» با ایشان رقابت نخواهد کرد.

این اتفاق چنان‌چه پیش‌بینی می‌شد، به‌وقوع پیوست اما بیش‌تر نشان داد که این موضوع یک پیش‌‌بینی نبوده بلکه اعضای شورای مرکزی حزب مذکور برای مصلحت حزبی و منافع سیاسی در مناسبات آتی قدرت، از پیش در جریان این تصمیم قرارگرفته و لازم آمده‌است که این ابتکارعمل «هاشمی» قبل از وقوع توسط دوستان و هواداران نزدیک‌َش در قالب پیش‌بینی اعلام شود تا مقدمات بهره‌برداری‌های آتی فراهم شود.

حزب «اعتدال‌وتوسعه» از جمله احزابی است که بر مبنای یک‌چنین منفعت و تحلیل‌هایی در انتخابات ریاست‌جمهوری دهم، به‌رغم کم‌ترین مناسبت و اشتراک روش سیاسی و فرهنگی، و با وجود اختلاف شدید در روش مدیریتی و اجرایی با مهندس «میرحسین‌ موسوی» ولی به‌علت باز‌ماندن از ماراتن پست‌های سیاسی در دولت نهم، از نامزدی «میرحسین» حمایت نمود و این حمایت نه‌تنها کم‌ترین گشایشی را برای «میرحسین» و هم‌راهان او در بر نداشت، بلکه بیش‌ترین بهانه را به‌دست منتقدان و مخالفان داد تا از پرونده‌های متعدد فساد مالی آن‌ها، چماقی برساخته و بر «میرحسین» و هم‌راهان صادق او فرود آورند.

همین جماعت پس از انتخابات و به‌رغم مشاهده آشکارترین تقلبات و تخلفات انتخاباتی و هنگامی که مردم به‌دنبال یافتن رای‌شان در خیابان‌ها حاضر‌شده و به هم‌راه رهبران شجاع و سبزشان خطر نموده و مطالبه رای نمودند، چون همیشه به خانه‌های امن و تجملاتی خود خزیده و سکوت را ترجیح دادند.

امروز اما دیگر سکوت‌کردن و هم‌راه نشدن با موجی که قرار است «هاشمی» پدرخوانده را خانه‌نشین کند؛ به مصلحت نیست و چنان‌چه مناسبات دوستانه اوایل انقلاب با «مهدوی‌کنی» پدرخوانده اصول‌گرایان یاد‌آوری نشود، به احتمال زیاد علاوه بر آن‌که ممکن است دامنه بازداشت و حصر و تادیب، دامن‌گیر آن‌ها هم بشود، از طرف دیگر ممکن است چنان‌چه اوضاع به شکل دیگری رقم بخورد سر آن‌ها از منافعی که از ره‌گذر هم‌راهی با باد نصیب این و آن می‌شود بی‌کلاه بماند.

 در چنین شرایطی مصلحت «اعتدال‌و توسعه» اعلام هم‌راهی با پدر‌خوانده جدید است و البته قبل از آن لازم است تا ایشان فراجناحی هم معرفی شوند تا آغوش گشاده این‌ها که زمانی برای منفعت سیاسی، ستادی تبلیغاتی برای «میرحسین» برپا نموده بودند و امروز پشیمان دائمی هستند، آمادگی پذیرش پدرخوانده فراجناحی را داشته باشد.
در همین رابطه:
آیت‌الله مهدوی کنی به احترام هاشمی نامزد نمی‌شود

سند جدیدی ار فراجناحی بودن مهدوی کنی

«فقیه» و «شیخ» شجاع و نامه‌هایی برای مردم

 اخبار ضد و نقیضی از بعضی سایت‌ها نقل می‌شود درباره مثلا اتفاقات پشت‌پرده اجلاسیه اخیر خبرگان رهبری، درباره اعتراض رهبری به نطق افتتاحیه «هاشمی» و هم‌چنین قهر «هاشمی» در پی تلاش عده‌ای برای ردصلاحیت آیت‌الله «دستغیب» و گنجاندن نام «کروبی» و «موسوی» به‌عنوان «سران فتنه» در بیانیه پایانی و ... که پیش از آن‌که خبر خوش باشد، جدای از صحت و سقم، برای دل‌خوش کردن عوام است و باید آن‌را خبر بد دانست به فرض صحت.

آن خبرگانی که صلاحیت بعضی‌ها را تایید می‌کنند به‌تر است که صلاحیت آیت‌الله «دستغیب» را رد کنند و نام «موسوی» و «کروبی» چه در بیانیه پایانی اجلاس بیاید چه نیاید، در زمره پرافتخار «سران فتنه» یک‌سال و اندی است که ثبت‌شده. اما آن‌ها که نام‌ِشان نه به درخواست نمایندگان «مجلس‌خبرگان»، بلکه به‌خاطر قدرناشناسی خودشان از لیست مورد احترام مردم یعنی همان لیست معروف «سران‌فتنه» خط خورد و دارد کاملا حذف می‌شود، باید از آیندة نزدیکی که تایید و نظر مردم، کارساز و چاره‌ساز خواهد بود اندیشه کنند.

رسانه‌های معتبر عمومی ایران و جهان طی روزهای گذشته به‌شکل وسیع دو نامه را منتشر نمودند که یکی خطاب به نمایندگان «مجلس‌خبرگان» توسط فقیه شجاع معاصر حضرت آیت‌الله «دستغیب»، و دیگری خطاب به ریس آن مجلس توسط شیخ شجاع معاصر‌ آقای «مهدی کروبی» نوشته شده‌بود.

برخورد با هردو نامه به یک‌شکل بود. همان برخوردی که یک‌سال‌ونیم پیش رهبری نظام نسبت به نامه سرگشاده «اکبر هاشمی رفسنجانی» داشت، حالا «اکبر هاشمی‌رفسنجانی» نسبت به نامه شیخ شجاع داشت و نمایندگان «مجلس‌خبرگان‌رهبری» هم همان بی‌اعتنایی را نسبت به نامه هم‌راه و هم‌شان سابق‌شان آیت‌الله «دستغیب».

 به‌واقع اگر ایشان اعتنایی به نامه‌ها می‌کردند باید شگفت‌زده می‌شدیم و نویسندگان نامه هم بیش و پیش از هر کس دیگری می‌دانستند که جواب نامه‌هایشان چه خواهد بود، اما آن‌ها نامه‌هایشان را برای مردم نوشتند، ضمن آن‌که این نامه‌ها از زمره همان نامه‌هایی‌ست که در روز رستاخیز به‌دست راست انسان‌ها می‌دهند و از معصوم نقل است که نویسنده آن نامه‌ها خود صاحب نامه‌ها هستند.
 از این روست که شیخ و فقیه شجاع نامه عمل و وظیفه خود را‌ می‌نگارند که وظیفه‌اشان نامه‌نگاری است و وظیفه دیگرانی را متذکر می‌شوند، تا بر وظیفه تذکر در روز حساب سرافکنده و روسیاه نباشند. همان روزی که بسیاری دیگر بر وظیفه انجام نداده خود شرمنده و سر بزیر خواهند بود.