رسانه ایران رسانا نیست
هفته پیش در شرایطی که بمب خبر «بمبئی» و حوادث دردآور آن در تمام رسانه‌های معتبر دیداری و شنیداری جهان منفجر شده و بار دیگر یک یا چند گروه ترو ریستی جهانی پس از به خاک‌وخون کشیدن صد‌ها انسان،(+) آب در خواب‌گه امپراتوری‌های بزرگ خبری و رسانه‌ای جهان انداخته بودند، ظاهرا کشور ایران ورسانه ملی آن را خواب مدال استقلال دکتر «حسن فیروزآبادی» در ربوده بود و درحالی‌که بمبئی کانون توجه بزرگ‌ترین مجامع رسانه‌ای جهان بود، صد البته که خبر دریافت این مدال برای رسانه ملی ایران بسیار مهم‌تر و حیاتی‌تر از درد‌ها و تالمات قربانیان بمبئی! (+)
و در شرایطی که اکثر مجامع جهانی سعی در کمک به بمبئی و قربانیان حوادث مربوط به آن داشتند، برنامه «تفسیر روز» و کار‌شناس مسائل شبه‌قاره (که ظاهرا بعد از آبروریزی آقای دکتر «کردان» دیگر کار‌شناس شده‌اند به جای دکتر) به دنبال صید ماهی مقصود از آب گل‌آلود درد در بمبئی است.
این‌که چه کسی یا کسانی یا چه کشور و گروه‌هایی باعث و بانی ترور و خون‌ریزی وحشیانه در بمبئی شده‌اند و لزوم شناسایی عوامل و گمانه‌زنی برای علت‌یابی این حادثه و حوادث مشابه، البته که کار اشتباهی نیست. اما دست‌پاچگی رسانه ملی ایران در ردیابی و جست‌وجوی جای پای دولت اسراییل و معرفی شتاب‌زده آن کشور به عنوان عامل و بانی حوادث، بیش از سایر رسانه‌های معتبر جهانی و پیش از موعد، حکایت از یک توهم و غفلت عمیق انسانی نزد سیاست‌مداران ایران معاصر است.
فراموش نمی‌کنیم خطیب جمعه تهران پیش از شناسایی و معرفی عناصر وزارت اطلاعات ایران به عنوان عوامل قتل‌هایی زنجیره‌ای، جای پای بیگانگان را در حادثه جست‌وجو می‌کرد و این جمله معروف که: «من باور نمی‌کنم «فروهر» را ایرانی کشته باشد.»
سر در سازمان ملل متحد به این بیت مزین است:
بنی آدم اعضای یک‌دیگرند
باید سر در سازمان ملل غیرمتحد ایران نوشت:
بنی‌آدم اعضای خود می‌فروشند (۱)
پی‌نوشت: بعدا برایم روشن شد که سردر سازمان ملل بیت معروف سعدی نوشته نشده. این‌جا بیشتر بخوانید.
پانویس
۱- مصرعی از سروده‌های اکبر اکسیر (زنبورهای عسل دیابت گرفته‌اند)
